Bir albümü saatlerce aynı hisle dinleyebilirim ama albüm hakkındaki düşüncelerimi aynı şekilde ele alamam. Bu cümlelerim Fransız Black Metal grubu Ferriterium’un 2019 yılında çıkardığı La dernier livre albümü için geçerli. 2 hafta öncesinde kaleme aldığım bu inceleme esrarengiz şekilde ortadan kaybolduğu için tekrardan hakkındaki düşüncelerimi toparlamak kolay olmayacak. Fakat pes etmedim. Şimdi sıcakla imtihanıma eklenen bu soğuk Black Metal grubuyla tekrar serinleme hamlemi yapıyorum.
Hakkında pek fazla bilgiye ulaşılamayan Ferriterium, Raido adındaki bir gencin (o kadar gizemli ki tam adı yok) tek kişilik projesi aslında. Buna şaşırdığımızı düşünmüyorum artık. Nedendir bilinmez tek adamların elinden homojen tatlar deneyimleme (farkında olmadan) konusunda kendimi epey geliştirdim. Artık bakmadan tahmin edecek seviyeye geldim ve yanılmıyorum. Ben yine de yazı boyunca Ferriterium için topluluk ifadesini kullanacağım. Çünkü 2016 yılında çıkarılan ilk albüm L’Heure du grand passage sonrasında gruba kayıtlarda eklenen davulcunun hakkını yemek istemiyorum.
Ferriterium kendisini piyasaya Black Metal olarak sürse de melodik tabanı yüksek ve bu sayede dikkat çekici bir grup. Sargeist tadındaki gitar tonları ve alelade bir Black Metal grubunun elinden çıkma bateri tekdüzeliği ile türünün örneklerinden bir nebze olsun sıyrılmayı başarıyor. Şarkı sözlerine ulaşmanın grup bilgileri kadar kısıtlı olduğu gerçeği karşısında Fransızca sözlerle yazılmış ve konsept albüm olduğunu tahmin ettiğim albümün açılış şarkısı Chapitre 1 uzun zamandır denk gelmediğim bir tonla beni karşılıyor. Bir önceki albümlerindeki intro kısmını atlayan topluluk bu sefer müziğe daha kendilerini bulmuş şekilde giriyor.
La dernier livre albümünde dikkatimi çeken en önemli detaylardan biri gitarların bu derece etkin kullanılırken baterinin ayak uydurmak için babasının arkasından koşan çocuk tavrını takınması. Sevgi-nefret ikileminde gidip geldiğim, neyse ki şarkının geneline yayılmayıp enstrümanların dansına yer veren baskın vokallerle birlikte baterinin bariz olmayan ritmik uyumsuzlukları beni birkaç şarkıda rahatsız etmedi değil.
Bir önceki albümlerinde daha uzun ve enstrümental şarkılara ağırlık veren Ferriterium La dernier livre albümünde bu döngünün bir akış kazanmasını engellemiş. 40 dakikalık albüm içerisinde en uzun şarkı olarak karşımıza çıkan ve albümü ortalayan Chapitre 4, topluluğun bu sevdayı bir süreliğine rafa kaldırmasının en başarılı örneklerinden biri. Dengeli ama yıkıcı soundu, ikili gitarların vokalle armonik uyumu oldukça başarılı. Keşke bir de sözlerini anlayabilseydim.
Her geçen gün türünün örneklerinin sınırsız bir aynılıkla yer kapladığı bir noktada Ferriterium’un La dernier Livre eseri dinlemesi zevk veren, kendi alanında başarılı, soundu temiz fakat eksikleri olan bir albüm. Tek bir kişinin beyninin içinden geçenlerin müziksel uyumu, oluşum icrasından daha kolay gelebilir. Yine de farklı bir şeyler dinlemek isteyenlerin, özellikle de Sargeist tadında gitar kullanımını beğenenlerin hoşuna gidecek bir albüm. Daha başka bir tonla olması belki sıradanlaştırır ama en azından eksikler giderilirse yolunun çok da açık olacağı tartışmasız.
Albümdeki favorilerim: Chapitre1, 4, 6.
“Ferriterium – Le dernier livre” üzerine 1 yorum.